English
شبه‌جزیره‌ای با نخلهای خرما و غذاهای دریایی
فاطیما کریمی
شهر بوشهر با همه جاذبه‌هایش را تا قبل از انقلاب تبعیدگاه محکومان می‌نامیدند، اما اکنون یکی از جاذبه‌های بکر استانهای جنوبی کشور به‌شمار می‌آید که میهمان‌نوازی مردمش آبروی کشور شده است.
عسلویه، کنگان، گناوه، بوشهر و دلوار با موزه «رئیسعلی دلواری»اش همه متعلق به استان بوشهر هستند که چون این استان از سه طرف به دریا متصل است آنرا شبه‌جزیره هم می‌نامند.
هر کسی که به استان بوشهر سفر می‌کند تا می‌تواند ماهی و میگو را در وعده‌های غذایی‌اش می‌گنجاند و تا آنجا که می‌تواند از دیدن دریا لذت می‌برد؛ دریایی که بسیاری از دیدنش سیر نمی‌شوند؛ بویژه زمانی که مرغهای دریایی برای خوردن غذایی که گردشگران می‌ریزند دسته‌جمعی به ساحل می‌آیند.
استان بوشهر از لحاظ فرهنگ پخت‌وپز یکی از مناطق غنی ایران است و دهها غذای بومی را می‌توان چشید که همگی طعم و مزه ماهی و میگو دارند. بوشهریها معمولا از یک نوع میگو می‌توانند صدها غذای خوشمزه درست کنند، مثل کتلت میگو، دمپخت میگو، میگو سوخاری، چلو و خورش میگو و انواع دیگرش. همچنین با ماهی که قلیه‌ماهی از همه مشهورتر است.
غذاهای فوری و گوشه‌خیابانی یا کنار ساحلی هم که پر است از یک قابلمه داغ پر از دال عدس، آش و سمبوسه با فلفل‌های تند قرمز.
نخود هم یکی دیگر از غذاهای فوری یا عصرانه است که کنار ساحل همه گردشگران حتما یک بار هم که شده آنرا آزمایش می‌کنند؛ نخود پخته با آب و فلفل. قیمتش هم از دو هزار و ۵۰۰ تومان بیشتر نمی‌شود.
اما ماهی سرخ‌شده را همه خوب درست نمی‌کنند. باید به اهلش سپرد تا وقتی تازه از بازار ماهی خریداری شده آنرا سرخ و آماده طبخش کنند.
خوراک در شهرهای بوشهر تنها منوط به عصرانه و غذا نمی‌شود؛ بوشهریها با خرمایی که نخلهایش شهرشان را زیباتر کرده، خوراکها درست می‌کنند؛ از رنگینک گرفته تا حلوا خرمایی.
غیر از اینها نخلی که برایشان قدر یک آدم ارزش دارد، تنها تولید خرما نمی‌کند. اهالی جنوب از برگ نخل هم برای درست‌کردن صنایع دستی حصیری استفاده می‌کنند؛ مثل سبد یا سفره و ظروف حصیری.
اینها صنایع دستی مردم بوشهر است که تا شمال هم برده می‌شود و حتی برخی از آنها را به خارج از کشور هم صادر می‌کنند.
وجود نخلهای خرما و نخلستانها در استان بوشهر به جذابیت بصری شهرها کمک کرده و مناطق طبیعی زیادی را به وجود آورده، اما برخی از سواحل بوشهر از همه دیدنی‌تر است؛ مثل ساحل «ریشهر» که در کنار آب، نخل و دره هم می‌توان دید و همین‌ها زیبایی‌اش را چندبرابر کرده و همه بوشهریها سفارش می‌کنند غروب را در ریشهر ببینید.
بناهای تاریخی بوشهر هم اگرچه بیشترشان در اختیار مراکز دولتی است، اما برخی از آنها برای ورود عموم مردم قابل بازدید است، مثل اداره میراث فرهنگی که خانه «کازرونی»هاست یا موزه پزشکی که همان عمارت «دهدشتی» است.
این بناهای تاریخی در بافت تاریخی شهر کم نیستند، اما برخی از آنها مرمت شده‌اند و برخی دیگر خرابه‌ای هستند که قرار است صاحبخانه آنرا مرمت یا خرابش کند و خانه‌ای جدید بسازد. مثل عمارت «ملک» که یکی از بزرگترین عمارتهای شهر بوشهر است و به مزایده گذاشته شده تا یک سرمایه‌گذار آنرا مرمت کند تا به اقامتگاه و مجتمع گردشگری تبدیل شود.
برخی دیگر از عمارتها هم مانند خانه‌ای در نزدیکی عمارت «رشیدی» که یکی از دفاتر بافت تاریخی بوشهر است، قرار است توسط مالکش فروخته شود و جای آن خانه‌ای جدید بسازند؛ چون نه میراث فرهنگی پول خریدش را دارد و نه مالک می‌تواند از آن نگهداری کند.
در این میان آنها که توانسته‌اند دستی به سر و روی خانه بکشند، آنرا به کافه یا مرکز فرهنگی تبدیل کرده‌اند. بازار هنر بوشهر یکی از این اقدامات است که در آن چند خانه دیگر هم برای پذیرایی و اقامت مرمت شده است. انگار مردم بوشهر دیدگاهشان نسبت به بافت تاریخی عوض شده و حالا در هر کوچه‌پس‌کوچه‌ای می‌توان کافه یا مرکز هنری مشاهده کرد که به کافه سنتی یا رستوران تبدیل شده‌اند. اینها به جذابیتهای بوشهر اضافه کرده و باعث شده بوشهر در کنار ساحل و غذا و مناطق طبیعی، بازدید از بناهای قدیمی‌اش هم مورد توجه قرار گیرد.
یکی از میراث بوشهریها در این شهر لنجهای پهلوگرفته در اسکله «ماهی» است؛ اسکله‌ای که ناخداها را در حال بافتن تور می‌توان دید و قایق‌هایی را که تازه ماهی‌هایشان را بعد از یکی، دو روز ماهیگیری ناخدایش را تازه به ساحل رسانده و حالا وقت استراحت‌شان است.
در کنار ناخداها می‌توان چند ماهی‌فروش را هم دید که توضیح می‌دهد اسم محلی و ملی هر کدام از ماهیها چیست و همانجا تازه‌تازه ماهیها را به مشتری می‌فروشند.
هر زمان به بوشهر سفر کردید، ماهی و خرما و بافت تاریخی و عمارتهای تاریخی را که رو به دریا هستند، فراموش نکنید.
*عکسهای بیشتر، چاپ شده در نشریه
هنوز دیدگاهی منتشر نشده است