English
نخستین کفشهای اسنیکرز تمام دست‌سوز در جهان
اشکان خسروپور
روزی که به اطرافیانش گفت می‌خواهد گیوه‌های ایرانی را در یک بازار جهانی بین‌المللی عرضه کند، همه با تمسخر او را دست انداختند. دختر ۲۹ساله تازه از فرنگ برگشته که مدتی هم در صنعت مد پاریس فعالیت کرده بود، در یک سفر توریستی که هیچ قصد تجاری هم از آن نداشت، عاشق گیوه و طرحهایش شد و با اینکه هیچوقت تاجر نبود، ویژگیهای مهمی در این کفش سنتی ایرانی کشف کرد که احتمال می‌داد مردم دنیا برایش صف ببندند؛ آن هم در حالیکه اطرافیان و دوستان ایرانی که میزبانش بودند، گفتند ما خودمان هم از این کفشهای قدیمی و دمده نمی‌پوشیم، چه برسد به اهالی فرنگ. کفش خوشدوخت می‌خواهی، برو ایتالیا، وسط بلوچستان و زنجان چیزی دستت را نمی‌گیرد. «اوسه‌آن کاستانه» فرانسوی اما مصمم بود ایده‌اش را عملی کند. او بعد از بازگشت به فرانسه کسب و کاری برای فروش گیوه‌های ایرانی در مقیاس بین‌المللی راه انداخت و حالا حدود یک سال بعد از آن سفر کذایی محصولات برند «Amrose» در تمام قاره‌های جهان مشتری دارند. این گزارش، داستان سفر گیوه را روایت می‌کند.
رفع ایراد از گیوه‌های کهنه
گیوه‌های فرانسوی اوسه‌آن، اصالت ایرانی دارند و رویه‌شان در ایران تولید می‌شود. اوسه‌آن کاستانه، بنیانگذار کسب‌وکار گیوه‌فروشی با برند Amrose برای اینکه از پس سفارشهای مشتریهایش بربیاید، باید تعداد قابل توجهی نیروی کار که توانایی دوخت گیوه به روش سنتی داشته باشند را پیدا می‌کرد. در نتیجه برای تولید گیوه سراغ زنانی از کردستان، سیستان و بلوچستان، زنجان، تبریز و چند منطقه دیگر رفت و به آنها دوخت گیوه و گلدوزی ویژه آنرا سفارش داد. برای بهتر شدن محصول نهایی و رسیدن به یک نمونه اولیه استاندارد، قبل از بازگشت به پاریس چند نمونه گیوه را بررسی کرد تا ایرادهایی را که در آنها وجود داشت، برطرف کند. مشکل اصلی به شیوه بافتن گیوه برمی‌گشت و اینکه استانداردهای کفاشیهای نوین در آن رعایت نشده است. مهمترین چالش، نبود سایزبندی در گیوه‌ها بود و اینکه بین نوع دوخت پای چپ و راست در آن تفاوتی وجود نداشت. در کسب‌وکارهای سنتی و بازاری مشکل بزرگی پیش نمی‌آید، چون مشتری در مغازه حاضر است و در نهایت می‌تواند بعد از مدتی گشت‌وگذار کفشی را که اندازه‌اش باشد، پیدا کند، اما وقتی قرار باشد کفشهایت را در مقیاس بین‌المللی و از طریق سایتهای اینترنتی بفروشی، داستان متفاوت می‌شود.
چالش بعدی مربوط به تخته کفشها و تزئینات کنار کفش بود که نمونه‌های دست‌دوز و خانگی‌اش آنقدرها جهان‌پسند به نظر نمی‌رسید. کارخانه‌های داخل کشور نیز به خاطر تیراژ پایین کار نمی‌توانستند چنین سفارشی را بپذیرند. از سر ناچاری، اوسه‌آن به پرتغال رفت که در صنعت کفشدوزی اروپا تواناییهای خوبی دارد و کفشها را با قیمت مناسب و کیفیت قابل قبولی ارائه می‌کند. حالا گیوه‌های ایرانی کیفیت بهتری پیدا کرده بودند، اما او هنوز باید چیزهایی به آنها اضافه می‌کرد تا یک محصول «خاص» ایجاد کند.
داستان‌سرایی برای گیوه‌ها
گیوه‌های ایرانی سفید و ساده بودند، اما اوسه‌آن کاستانه تصمیم گرفت آنها را طبق نیاز مشتری بین‌المللی بهینه‌سازی کند. در نتیجه چند مدل گلدوزی گوناگون طراحی کرده و از بانوانی که برایش گیوه‌ها را می‌دوختند، خواست تا این طرحهای جدید را روی کفشهای دست‌دوز اجرا کنند. از طرفی، برای خاصتر شدن هر مدل کفش، تصمیم گرفت برای هر مدل یک داستان جدید بسازد تا مشتری احساس کند یک جنس خاص را به پا می‌کند. او داستان هر مدل را با پیوند دادن خاطره‌هایش از ایران، اصفهان، رودخانه سن در فرانسه و… روایت کرد و آنها را در یک کارت بزرگ نقاشی کرد. حالا محصول نهایی آماده بود؛ گیوه ایرانی که با یک شعار بین‌المللی توانسته در عرض یک سال در اروپا، آمریکای شمالی و ژاپن مشتریهای ثابت داشته باشد. اکنون هر جفت از این گیوه‌ها حدود یکصد یورو فروخته می‌شود.
شعار شرکت برای جذب مشتری این است: «نخستین کفشهای اسنیکرز تمام دست‌سوز در جهان»؛ شعاری که در تمام این سالها می‌توانست برای کشور خودمان درآمدزایی هنگفتی داشته باشد، اما عموما از آن غافل بوده و هستیم.
*عکسهای بیشتر، چاپ شده در نشریه
هنوز دیدگاهی منتشر نشده است